Ze heeft een hond bij zich, mag dat hier? .......Oh, het is een hulphond!

Daar zijn we weer!

We hebben van die vrienden die er blijkbaar alles aan gelegen is optimale oefen situaties voor mij en Dismo te creëren en er een week ziekenhuis opname in het Orbis in Sittard voor over hebben. Sorry Saskia, en ik zei nog zo ik kan ook best bij een onbekende op bezoek, ik stap wel over mijn verlegenheid heen. Enfin, Henriëtte en ik dus gisteren vol goede moed op weg naar het Orbis. Dismo vindt autorijden nu helemaal prima, hij slaapt de hele autorit. We moesten in de parkeergarage, in de kelder parkeren en dat moment hebben we even gepakt door Dismo aan die geluiden te laten wennen. Je ziet hem denken, baas ik kijk even naar jou of jij het akelig vindt, zo niet dan vind ik het ook best. En daar gingen we, aan de riem, mooi achter me aan waggelend de parkeergarage door. Natuurlijk al de nodige aandacht trekkende van passanten. Door de schuifdeur, over de gladde vloeren, in de lift naar de afdeling en wat staat daar.......het lijkt wel een ontvangstcomité. "Daar is ie.....och wat een poepie!" Dat laatste nu even liever niet, nu begrijp ik waarom ze het commando "pipi" gebruiken voor plassen en poepen en niet "poepie"!
Een aantal medewerkers van de afdeling hadden zich aan de balie verzameld en wisten van Dismo's komst omdat Saskia dat keurig voor me na gevraagd had (alweer bedankt Sas). Op naar Sas, kamer 1, dus de hele gang door. "Och wat een scheetje", Nu weet ik het helemaal zeker, we blijven bij "pipi". Een voor een komen de medewerkers naar binnen, we komen even kijken naar de hulphond.....geweldig! Maar Dismo kan het allemaal niets schelen, hij is toe aan de broodnodige rust en slaapt het hele bezoekuur. Het is wel een rustige pup.......nou, dan kom maar eens thuis kijken in zijn gekke halve uurtjes, want hij wordt aardig brutaal!

Na het bezoekuur heb ik hem in de rugzak tot in de parkeergarage gedragen omdat hij meestal na het slapen een plasje moet doen en dat wou ik in het ziekenhuis voorkomen. Gelukt! In de parkeergarage heb ik hem uit de rugzak gehaald, even iets water laten drinken en toen weer lekker achter me aan de riem naar de auto laten waggelen. Dat ziet zo stoer uit en dat doet hij al heel goed. Hup in de auto. Henriëtte iets gegeven om met Dismo te kunnen ruilen als hij in dingen bijt wat wij liever niet hebben en terug naar Posterholt.

We mogen Dismo niets afpakken wat hij in zijn mond neemt maar wij moeten met aantrekkelijkere dingen ruilen, voer of speeltjes. Van de uitspraak van ruilen komt huilen klopt geen fluit. De familie Hassink en aanverwante troepen zijn er vanaf vorig week woensdag van overtuigd dat het moet zijn: "Van NIET ruilen komt huilen." Want Dismo bijt dan in dingen die we liever niet hebben. Trouwens hij vertoont daarbovenop ook nog een voorkeur voor billen van sommige familieleden, in de broekspijpen maakt hij verder geen onderscheid. Met die billen krijg je overigens wel hele leuke hupjes.....waarop de andere familieleden al lachende zeggen. "Je moet Au roepen en vervolgens negeren."
De reden dat we moeten ruilen in plaats van afpakken is dat Dismo later alles in zijn mond moet gaan pakken en voor zijn baas moet gaan halen of hierdoor zijn baas moet helpen (denk aan helpen bij kleren uit en aan doen) en Dismo mag hier dus geen negatieve prikkels bij krijgen. Dus wij ruilen wat af.....het lijkt de vrijmarkt wel.

's Morgens ben ik met Dismo naar Radka van Jos en Lilian geweest. Een super leuke jonge hond die sinds een paar weken vanuit het asiel bij Jos en Lilian huist. Wat een leuke enthousiaste mooie hond en zo leergierig! Dismo vond het nog een beetje spannend maar Lilian en ik hebben het slim aangepakt. We zijn eerst even met de twee een stukje aan de riem gaan lopen en daarna pas naar binnen gegaan. Dismo vindt het spannend. Harde geluiden vindt hij ook nog reden om te schrikken, zoals het knippen van de laurierheg door Jos. Als ik in de buurt blijf en gewoon normaal doe dan went het snel voor hem. Zolang Jos niet te dicht bij je oren komt met de heggenschaar, Dismo, heb je geen enkele reden om bang te zijn. En gelukkig bestaan er geen groene honden, dus Jos ziet best het verschil!

Zondag met wandelen begon Paul in een gekke bui heel hard te klappen, daar schrok Dismo ook heel erg van. Dus klappen Paul tot je rode handen krijgt........oke klaar, Dismo vindt het niet meer eng.

Onze hond Sjtip kan blaffen op commando. Ook dat is handig voor de training, laten we dat eens proberen. Dismo schrikt...oke, Sjtip zeg nog eens "woef", en nog eens, en nog eens....klaar, Dismo vindt het niet meer eng.

Wat een hulp die Sjtip. Vanmorgen was Dismo brutaal en gromde zelfs een beetje in zijn jeugdig enthousiasme (het ging weer over mijn broekspijp). Sjtip was meteen erbij en corrigeerde Dismo door een blaf, klaar vriend dat doen we hier niet. Mooi toch?

Het eten van Dismo gaat nu goed. De familie Loos heeft me erop attent gemaakt dat poedels niet zoveel hebben met eten, soms gaat het goed en soms hebben ze helemaal geen interesse. Dat is goed om te weten want voor onze australian shepherd is, net als voor mij, eten het hoogtepunt van de dag. Dismo krijgt een gedeelte van zijn voer in zijn bak in de bench, 4 keer per dag. Daar krijgt hij 10 minuten de tijd voor en anders is het hoogtepunt voorbij, jammer dan. Een gedeelte van het voer stop ik bij me om hem dingen te leren. Op deze manier gaat het prima en krijgt Dismo precies zijn 160 gram per dag.

En nu stop ik want anders vinden jullie het dadelijk helemaal niet meer interessant om mijn verhalen te lezen en dat moeten we niet hebben!